Dag bij nacht

De planeet draaide niet. Aan de ene kant was er eeuwige dag, de zon heet schijnend vanaf het midden van de hemel. Aan de andere kant eeuwige nacht, de sterren koud stralend in de zwarte en luchtloze hemel. Toch was de planeet gekoloniseerd. In voorbije tijden had beschaving zich in de rots van de donkere kant gegraven en gedijde men. Aristocraten wedijverden met aristocraten en de armen, zoals altijd, zwoegden om huis en lichaam te beschermen tegen de immer opdringende koude oppervlakte. Om de lagere klassen gelukkig te houden, verzon Vitro, de verhalenvertelster, romantische saga's op het populaire netwerk. Zij verzon een vreemde wereld aan de zonzijde van de planeet, die door mannen en vrouwen bewoond werd die verstrikt waren in misdaad en liefde, plannen en intriges. Vitro geloofde dat zij deze verhalen verzon. Maar was dat ook zo? Was er écht nog een beschaving aan de zonnige kant en zou het kunnen dat wat zij vertelde geen fictie was?