De tuf-tuf-club nr 133

De Tuf Tuf club, samen met de Bokkerijder het meest duistere verhaal uit de hele reeks! En ook een van de beste verhalen! Deze staat als sinds de eerste keer dat ik hem las in mijn persoonlijke top 10!

Net als in de Bokkerijder staat dit verhaal bol van de duistere symboliek. Een heks met een sprekende raaf, een duivelsoproeping, de geheimzinnige overval op het gemeentehuis aan het begin van het verhaal... Vandersteen was in de eerdere albums altijd heel erg goed in het creëren van een geheimzinnige duistere sfeer. In de Tuf Tuf club zien we dit heel duidelijk terug, met een gemaskerde bende die eigenlijk leden van de familie van Stiefrijke zijn. Omdat de neef van Sidonie, baron van Stiefrijke het duivelsveld niet aan de heks kovertol wilde verkopen, werd zijn familie door de heks voor 100 jaar vervloekt. Kovertol heeft van hen de Tuf Tuf Club gemaakt, een bende van gemaskerde doodrijders die niet onder doet voor de Klu-Klux-Clan. In de latere tekeningen zijn alle tuftuffers blauw gekleurd, maar in de originele albumuitgave zijn ze gewoon nog wit gekleurd! Logisch dat dit veranderd is in de loop van de jaren, gezien de overduidelijke link met de racistische clan. Het verhaal is verder erg leuk, met het fictieve dorp Kommersbonten (een parodie op Bommerskonten, nog zo'n fictieve locatie haha) als locatie. Het enige negatieve aan dit verhaal is het anachronyisme dat er in 1854 nog helemaal geen auto's waren.